ΠΩΣ ΟΜΟΡΦΥΝΑΝ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Κάποτε όλα τα λουλούδια ζούσαν στον κάμπο.
Μα δεν ζούσαν καλά.
Αν δεν έβρεχε, στο ξερό χώμα και στη ζέστη του κάμπου υπόφεραν πολύ.
Διψούσαν.
Γι’αυτό ήταν μικρά και αδύνατα,
και με μυρωδιά αδύνατη.

Άκουσαν όμως κάποτε πως ο άνθρωπος έχει νερό και απ’το πηγάδι, και απ’το ποτάμι.
Αποφάσισαν να στείλουν ένα λουλούδι στον άνθρωπο για νερό. Διάλεξαν το χαμομήλι.
Πήγε το χαμομήλι. Ο άνθρωπος το είδε λυπημένο και ρώτησε:
- Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
- Νερό, είπε το λουλούδι, διψώ πολύ.

Έβαλε ο άνθρωπος το χαμομήλι σε μαλακό χώμα με πολύ νερό.
Δροσίστηκε το χαμομήλι και σε λίγο καιρό άλλαξε τόσο που έγινε αγνώριστο.
Έγινε πιο μεγάλο, πιο ζωηρό, πήρε χρώμα πιο φωτεινό κι από τον ήλιο!
Άρεσε πολύ στο χαμομήλι αυτό που του έκανε ο άνθρωπος κι έμεινε κοντά του για πάντα. Από κείνη την ημέρα ντρεπόταν με το παλιό του όνομα και το άλλαξε.
Έγινε μαργαρίτα.
Περίμεναν τ’άλλα λουλούδια να γυρίσει το χαμομήλι πίσω στον κάμπο να τους φέρει νερό.

Περίμεναν, περίμεναν μα στο τέλος, όταν είδαν πως δεν φάνηκε απελπίστηκαν και αποφάσισαν να στείλουν την παπαρούνα για να δει τι έγινε το χαμομήλι.
Της είπαν όταν έφυγε:
- Κοίταξε να μην κάνεις σαν το χαμομήλι.
- Όχι, εγώ δε μοιάζω κείνο, είπε η παπαρούνα κοκκινίζοντας πιο πολύ.

Πήγε η παπαρούνα στον άνθρωπο. Είδε κι αυτή νερό μπόλικο και χώμα αφράτο, της άρεσε κοντά στον άνθρωπο.
Πολύ γρήγορα και η παπαρούνα με την περιποίηση του άνθρωπου μεγάλωσε, δυνάμωσε κι έγινε πιο φωτεινή και πιο κόκκινη.
Ντρεπόταν τώρα κι’ αυτή το παλιό της όνομα και το άλλαξε κι έγινε ντάλια.

Περίμεναν τ’ άλλα λουλούδια να γυρίσει η παπαρούνα να τους φέρει νερό. Μα σαν είδαν πως κι αυτή δε γυρίζει, αποφάσισαν να στείλουν την αγριοτριανταφυλλιά, που είχε πολλά αγκάθια και μπορούσε να πολεμήσει με  κείνον που θα ήθελε να την κρατήσει.

Τη συμβούλεψαν κι αυτή να μην ξεχάσει
να γυρίσει πίσω.
- Εγώ δε μοιάζω με την παπαρούνα, τους είπε.
Πήγε η κοκκινόχρωμη τριανταφυλλιά να δει τι έγινε το χαμομήλι και η παπαρούνα.

Μα της άρεσε η περιποίηση του ανθρώπου  κι έμεινε κοντά του, μαζί με τη ντάλια και τη μαργαρίτα.
Έγινε κι’αυτή πιο ροδοκόκκινη και πιο όμορφη.
Περίμεναν τ’άλλα λουλούδια του κάμπου να γυρίσει η αγριοτριανταφυλλιά με το νερό.

Στο τέλος σκέφτηκαν πως κάτι κακό έπαθαν τ’αδέρφια τους κι αποφάσισαν να πάνε στον άνθρωπο πολλά μαζί.

Μα η τσουκνίδα και η αγριάδα δεν συμφώνησαν και έμειναν στο ξερό κάμπο. Εμείς είπαν εδώ γεννηθήκαμε κι εδώ θα πεθάνουμε.

Πήγαν τ’άλλα λουλούδια στον άνθρωπο και σαν είδαν την όμορφη ντάλια, τη χαρούμενη μαργαρίτα και τη γελαστή τριανταφυλλιά, ζήτησαν να μείνουν κι αυτά εκεί.

Ο άνθρωπος τα δέχτηκε, τους έδωσε χώμα αφράτο και νερό μπόλικο. Σε λίγο κι αυτά έγιναν περήφανα και πιο όμορφα λουλούδια.

Κι από τότε τα λουλούδια δίνουν την ομορφιά και τη μυρωδιά τους στον άνθρωπο και κάνουν τη  ζωή του πιο ευχάριστη.

КАК СТАЛИ КРАСИВЫМИ ЦВЕТЫ

Когда-то все цветы жили в поле.
Но не жили хорошо.
Если не шел дождь, в сухой земле и жаре поля страдали много.
Жаждали.
Потому были маленькие и бессильные,
и со слабым запахом.

Услышали, однако, как-то, что человек имеет воду и из родника, и из реки.
  Приняли решение послать один цветок к человеку за водой. Выбрали ромашку.
Пошла ромашка. Человек ее увидел грустную и спросил:
- Как могу тебе помочь?
- Воды, сказал цветок, жажду очень.

Пустил человек ромашку в мягкую землю, где много воды.
Освежилась ромашка и через некоторое время поменялась так, что стала неузнаваема.
Стала более большой, более живой стала  более яркой, чем солнце!
Понравилось очень ромашке то, что ей сделал человек, и осталась рядом с ним навсегда. С того дня стеснялась она старого своего имени и его поменяла. Стала маргариткой.
Ждали другие цветы, что вернется ромашка в поле и принесет им воду.

Ждали, ждали и, наконец, когда увидели, что не появляется, потеряли надежду и решили послать мак, чтобы посмотрел, что стало с ромашкой.
Ему сказали, когда уходил.
- Смотри, не поступай как ромашка.
- Нет, я не похож на нее, сказал мак, покраснев еще больше.

 Пошел мак к человеку. Увидел и он воду в изобилии и землю пышную, ему понравилось рядом
с человеком.
Быстро и мак с заботой человека вырос, набрался сил и стал более яркий и более красный.

Теперь и он стеснялся старого имени  и поменял его и стал георгином.

Ждали другие цветы, чтобы вернулся мак, чтобы им принес воды. Но как увидели, что и он не возвращается, решили послать шиповник, что имеет много шипов и сможет побороться с теми, кто  захочет его удержать.

Ему посоветовали, чтобы и он  не забыл
вернуться назад.
- Я не похож на мак, им сказал
Пошел красный шиповник, чтобы увидеть, что стало с ромашкой и маком.

Но ему понравился уход человека и остался рядом с ним, вместе с георгином и маргариткой.
Стал и он розовее и красивее.
Ждали другие цветы поля, чтобы вернулся шиповник с водой.

В  конце подумали, что что-то плохое случилось с братьями их и решили пойти к человеку все вместе.

Но крапива и ползучий пырей не согласились и остались в сухом поле. Мы, сказали: здесь родились, здесь и умрем.

Пошли другие цветы к человеку, и, как увидели красивый георгин, радостную маргаритку и улыбающуюся розу, попросились остаться там.

Человек их принял, им дал землю пышную и воду в изобилии. Скоро и они стали гордыми и более красивыми цветами.

И с тех пор цветы дают красоту и аромат человеку и делают его жизнь более приятной.