Ο τυφλός και ο κυνηγός

 

Μια φορά κι’ έναν καιρό, ήταν ένας τυφλός, που ζούσε με την αδελφή του σε μια καλύβα, εκεί που τέλειωνε το δάσος.

Ο τυφλός ήταν πολύ έξυπνος. Παρ’ όλο που δεν έβλεπε, έμοιαζε να ξέρει για τον κόσμο πολύ περισσότερα πράγματα απ' αυτούς που είχαν αετίσια μάτια. Συνήθιζε να κάθεται έξω από την καλύβα του, και να μιλά με περαστικούς. Αν είχαν κάποιο πρόβλημα, τον ρωτούσαν τι να κάνουν, και τους έδινε πάντα μια καλή συμβουλή. Αν υπήρχαν πράγματα που ήθελαν να μάθουν, τους απαντούσε, και όσα τους έλεγε, ήταν πάντα σωστά. Οι άνθρωποι κουνούσαν το κεφάλι τους  με έκπληξη: «Τυφλέ, πώς γίνεται και είσαι τόσο σοφός;» Κι’ ο τυφλός, χαμογελούσε κι’ έλεγε: «Γιατί βλέπω με τα αυτιά μου.»

Κάποτε, η αδελφή του τυφλού ερωτεύτηκε έναν κυνηγό από ένα άλλο χωριό, και, σύντομα, παντρεύτηκαν. Και όταν τελείωσε η γαμήλια τελετή, ο κυνηγός ήρθε για να ζήσει με την νέα του γυναίκα στην καλύβα. Αλλά ο κυνηγός δεν είχε χρόνο για τον αδελφό της γυναίκας του.

«Τι αξία έχει ένας άνθρωπος που δεν βλέπει!», έλεγε.
Και η γυναίκα, του απαντούσε: «Κι’ όμως, άνδρα μου, ξέρει περισσότερα για τον κόσμο άπ’ αυτούς που βλέπουν!» Ο κυνηγός, τότε, γελούσε:
«Χα, χα! Τι μπορεί να ξέρει ένας τυφλός που ζει στο σκοτάδι; Χα, χα, χα!»

Κάθε μέρα, ο κυνηγός πήγαινε στο δάσος με παγίδες, ακόντια και βέλη, και κάθε βράδυ που γύριζε στο χωριό, ο τυφλός τού έλεγε: «Σε παρακαλώ, αύριο, άφησέ με να έλθω μαζί σου, για κυνήγι στο δάσος!». Άλλ’ ο κυνηγός κουνούσε το κεφάλι:
«Τι αξία έχει ένας που δεν βλέπει!».

Και περνούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες, και οι μήνες, και κάθε βράδυ ο τυφλός έλεγε: «Σε παρακαλώ, άσε με να έλθω για κυνήγι αύριο!». Και, κάθε βράδυ, ο κυνηγός κουνούσε το κεφάλι...

Αλλά ένα βράδυ, ο κυνηγός είχε κέφια! Γύρισε σπίτι με καλό κυνήγι: μια χοντρή γαζέλα. Η γυναίκα του μαγείρεψε το κρέας, κι’ όταν τέλειωσαν το φαγητό, ο κυνηγός γύρισε στον τυφλό και του είπε: «Πολύ καλά. Αύριο, θα έλθεις στο κυνήγι!»

Και έτσι, το επόμενο πρωί, ξεκίνησαν μαζί για το δάσος. Ο κυνηγός με τις παγίδες του, τα ακόντια και τα βέλη, οδηγώντας τον τυφλό με το χέρι στο μονοπάτι, ανάμεσα στα δέντρα. Περπατούσαν επί ώρες.

Ξαφνικά, ο τυφλός σταμάτησε. Τράβηξε το χέρι του κυνηγού. «Ένα λιοντάρι!».
Ό κυνηγός κοίταξε τριγύρω, και δεν είδε τίποτα. «Υπάρχει ένα λιοντάρι», είπε ο τυφλός, «αλλά δεν πειράζει. Έχει φάει, και κοιμάται βαθειά. Δεν θα μας πειράξει.»
Προχώρησαν στο μονοπάτι, και πράγματι, εκεί, ήταν ξαπλωμένο, κάτω άπ’ ένα δέντρο, ένα μεγάλο λιοντάρι. Μόλις το προσπέρασαν, ο κυνηγός ρώτησε:
— Πως ήξερες για το λιοντάρι;
— Γιατί βλέπω με τα αυτιά μου, του απάντησε ο τυφλός.

Επί ώρες συνέχιζαν, και κάποια στιγμή, ο τυφλός τράβηξε το χέρι του κυνηγού.
«Σσσς!  Ένας ελέφαντας! Είναι ένας ελέφαντας, αλλά βρίσκεται μέσα σε μια λίμνη, κι’ έτσι δεν θα μας πειράξει», απάντησε ο τυφλός. Προχώρησαν στο μονοπάτι, κι’ εκεί, σε μια λίμνη, ένας ελέφαντας έριχνε λάσπη στην πλάτη του. Μόλις τον πέρασαν, ο κυνηγός ρώτησε:
— Πως ήξερες για τον ελέφαντα;
— Γιατί βλέπω με τα αυτιά μου.

Και συνέχισαν, βαθειά μέσα στο δάσος, μέχρι που έφτασαν σε ένα ξέφωτο. Ό κυνηγός είπε: «Εδώ θα αφήσουμε τις παγίδες μας.» Ο κυνηγός έστησε μια παγίδα, και έδειξε στον τυφλό πώς να στήσει μιαν άλλη. Όταν και οι δύο παγίδες ήταν έτοιμες, ο κυνηγός είπε: «Θα έρθουμε αύριο, να δούμε τι πιάσαμε.» Και μαζί, πήραν τον δρόμο για το χωριό.

Το επόμενο πρωί, σηκώθηκαν νωρίς. Ξεκίνησαν μια ακόμη φορά, ακολουθώντας το μονοπάτι στο δάσος. Ο κυνηγός προσφέρθηκε να κρατά το χέρι του τυφλού, αλλά εκείνος του είπε:
«Όχι – τώρα ξέρω τον δρόμο». Ο τυφλός βάδιζε μπροστά αυτήν την φορά, και το πόδι του δεν πιάστηκε ούτε σε μια ρίζα δέντρου. Δεν έχασε ούτε μια στροφή. Περπατούσαν, περπατούσαν, μέχρι που έφθασαν στο ξέφωτο, βαθειά μέσα στο δάσος, όπου είχαν στήσει τις παγίδες.

Ο κυνηγός είδε αμέσως ότι σε κάθε παγίδα είχε πιαστεί ένα πουλί. Και είδε αμέσως, ότι το πουλί στην δική του παγίδα ήταν ένα μικρό, γκρι πουλί, ενώ εκείνο που είχε πιαστεί στην παγίδα του τυφλού ήταν ένα πανέμορφο πουλί, με φτερά πράσινα, βαθυκόκκινα και χρυσαφιά.
«Κάτσε εκεί κάτω!», είπε. «Πιάσαμε και οι δύο ένα πουλί. Θα τα φέρω από την παγίδα τους.» Κι’ έτσι, ο τυφλός κάθισε, και ο κυνηγός κατευθύνθηκε στις παγίδες, και στον δρόμο, σκεφτόταν:

«Ένας που δεν βλέπει, δεν θα καταλάβει την διαφορά...». Κι’ έτσι έδωσε στον τυφλό το μικρό, γκρι πουλί, κι’ εκείνος κράτησε για τον εαυτό του το όμορφο πουλί με τα πράσινα, βαθυκόκκινα, χρυσαφένια φτερά. Κι’ ο τυφλός πήρε στα χέρια του το μικρό, γκρι πουλί, και ξεκίνησαν για το σπίτι.

Περπατούσαν, περπατούσαν, και κάποια στιγμή, ο κυνηγός είπε:
«Αν είσαι τόσο έξυπνος, και βλέπεις με τ’ αυτιά σου, απάντησε μου σε τούτο: Γιατί υπάρχει τόσος θυμός και μίσος στον κόσμο;»
Και ο τυφλός του απάντησε: «Γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους σαν και σένα, που παίρνουν ό,τι δεν τους ανήκει».
Και ξαφνικά, ο κυνηγός αισθάνθηκε ντροπή. Πήρε το μικρό, γκρι πουλί από το χέρι του τυφλού, και του έδωσε το όμορφο, πράσινο, βαθυκόκκινο, χρυσαφί.

«Συγγνώμη», του είπε.
Και περπατούσαν, περπατούσαν, και ο κυνηγός είπε: «Αν είσαι τόσο έξυπνος, και βλέπεις με τα αυτιά σου, απάντησε μου στο εξής: Γιατί υπάρχει τόση αγάπη και ευγένεια στον κόσμο;» Και ο τυφλός απάντησε: «Γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους σαν εσένα, που μαθαίνουν από τα λάθη τους».

Και περπατούσαν, μέχρι που έφτασαν σπίτι. Και από εκείνη την ημέρα, αν ο κυνηγός άκουγε κάποιον να ρωτά:
«Τυφλέ, πώς γίνεται και είσαι τόσο σοφός;», έβαζε το χέρι του γύρω από τους ώμους του τυφλού, και έλεγε:

«Γιατί βλέπει με τ’ αυτιά του – και ακούει με την καρδιά του.»

Слепой и охотник

Давным-давно жил-был слепой человек, который жил в хижине с сестрой в деревне на краю леса.
Но этот слепой был очень умным. Хотя его глаза ничего не видели, казалось он знал об окружающем мире больше чем люди с острым зрением.

Обычно он сидел возле своей хижины и разговаривал с прохожими. Если у них были проблемы, они спрашивали у него, что им делать, и он всегда давал хороший совет.
Если они хотели что-то у него узнать, он отвечал им, и его ответы всегда были правильными.
Люди качали головами от удивления:
– Слепой, как так может быть, что ты такой мудрый?
И слепой обычно улыбался и говорил:
– Это потому, что я вижу ушами.

Но однажды сестра слепого влюбилась; она влюбилась в охотника из соседней деревни. И достаточно скоро состоялась свадьба: охотник женился на сестре слепого. И когда большой свадебный пир закончился, охотник стал жить в хижине со своей новой женой.
Но у охотника не было времени для брата жены, у него вообще не было времени для слепого.
– Какая польза, – говорил он, – от слепого?

А его жена отвечала:
– Но, муж, он знает об окружающем мире больше, чем зрячие.
Охотник обычно в ответ смеялся:
– Ха, ха, ха! Что может знать слепой, живущий в темноте? Ха, ха, ха…

Каждый день охотник уходил в лес с ловушками, копьем и стрелами. И каждый вечер, когда охотник возвращался в деревню, слепой говорил:
– Пожалуйста, позволь мне сходить с тобой на охоту в лес.
Но охотник качал головой:
– Какой прок от безглазого?

Проходили дни и недели, и месяцы, и каждый вечер слепой просил:
– Пожалуйста, позволь мне сходить на охоту.
И каждый вечер охотник качал головой. Но однажды вечером, охотник был в хорошем настроении. Он вернулся домой с прекрасной добычей, упитанной газелью. Жена приготовила мяса, и
когда они окончили трапезу, охотник обратился к слепому и сказал:
– Хорошо, завтра ты пойдешь на охоту!

И на следующее утро они отправились в лес вместе, охотник со своими ловушками, копьем и стрелами вел слепого за руку по тропинке между деревьями. Они шли много часов.

Вдруг, слепой остановился, он дернул охотника за руку:
– Тссс, недалеко лев!
Охотник посмотрел вокруг – но ничего не увидел.
– Недалеко лев, – сказал слепой, – но все в порядке ... он поел и заснул.
Он не причинит нам зла.
Они продолжили идти по тропе и, действительно, увидели вытянувшегося большого льва, спящего под деревом.
Когда они миновали льва, охотник спросил:
– Как ты узнал о льве?
– Потому, что я вижу ушами.
В течение часов продолжали они свой путь, когда слепой дернул охотника за руку снова:
– Тссс, недалеко слон!
Охотник посмотрел вокруг – он ничего не увидел.
– Недалеко слон, но все в порядке …он на водопое. Он не причинит нам зла.
Они продолжили идти по тропе и далее, действительно, увидели большого слона бродившего по луже, забрасывавшего грязь себе на спину.
Когда они миновали слона, охотник спросил:
– Как ты узнал о слоне?
– Потому, что я вижу ушами.

И они продолжили путь глубоко-глубоко в лес, пока они не вышли на поляну.
Охотник сказал:
– Мы поставим ловушки здесь.
Охотник поставил одну из своих ловушек и показал слепому, как поставить другую ловушку. Когда обе ловушки были установлены, охотник сказал:
– Мы вернемся завтра и посмотрим, что мы поймали.
И вместе они проделали свой путь домой в деревню. На следующее утро они проснулись рано. Еще раз они отправились по тропе в лес. Охотник предложил слепому держать его за руку, но слепой сказал:
– Нет, теперь я знаю дорогу.
На этот раз слепой шел впереди, и он ни разу не зацепился ногой за корень или пень дерева; он не пропустил ни одного поворота.
Они шли и шли, пока не пришли на поляну глубоко в лесу, где был установлены ловушки.
Охотник сразу увидел, что в каждой из ловушек была птица. И он сразу заметил, что в его ловушке сидела маленькая серая птица, а птица, попавшая в ловушку слепого, была красивая, с зелеными, красными и золотистыми перьями.
– Сядь здесь, – сказал он. – Мы поймали по одной птице. Я достану их из ловушек.
И слепой присел на землю, а охотник пошел напрямик к ловушкам, и когда он шел, он подумал:
– Человек без глаз никогда не заметит разницы.

И что он сделал?
Он дал слепому маленькую серую птицу и оставил себе красивую птицу с зелеными, красными и золотистыми перьями.
Слепой взял маленькую серую птицу, и они отправились домой.
Они шли и шли, и когда они шли, охотник сказал:
– Если ты такой умный и видишь ушами, тогда ответь мне: Почему в мире столько много зла, ненависти и вражды?
И слепой ответил:
– Потому в мире полно таких людей как ты, которые хотят взять то, что им не принадлежит.
Охотнику сразу стало очень стыдно. Он взял маленькую серую птицу из рук слепого и отдал ему красивую птицу.

– Мне очень жаль, – сказал он.
Они шли и шли, и охотник сказал:
– Если ты такой умный и видишь ушами, тогда ответь мне на это: почему в мире столько любви и добра?
И слепой ответил:
– Потому в мире полно таких людей как ты, которые учатся на своих ошибках.
Они шли и шли, пока не пришли домой в деревню.

И с того дня, когда охотник слышал, как кто-нибудь спрашивал:
–Слепой, как так может быть, что ты такой мудрый?
Он обнимал слепого за плечи и говорил:

– Потому что он видит ушами … и он слышит сердцем