|
|
Читаем на греческом и русском языках:
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ
Η Πόλη των Πηγαδιών
Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.
Σ' εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά ... αλλά πηγάδια.
Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ' άκρη σ' άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.
Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.
Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός. Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ' άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους ...
Ένα απ' αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρό, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια
δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν' αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους.
Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του ...
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενό του ...
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει ...
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος ... βρήκε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ' άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια, Έτσι, η γη τριγύρω απ' το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα ...
Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι, το οποίο άρχισαν να αποκαλούν: «το Περιβόλι».
Όλοι το ρωτούσαν πώς είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
«Δεν είναι κανένα θαύμα» απαντούσε το Περιβόλι
- Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό, προς τα μέσα.»
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού, αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητoπoίησαν ότι, για να βαθύνουν, θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν, Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ, για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα ...
Στην άλλη άκρη της πόλης, ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει. ..
Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει ... Κι έφτασε κι αυτό στο νερό ...
Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια lδεύτερη όαση στο χωριό ...
«Τι θα κάνε«; όταν θα τελειώσει το νερό;» το ρωτούσαν.
«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε. «Αλλά, προς το παρόν, όσο περισσότερο νερό βγάζω, τόσο περισσότερο νερό βρίσκω.»
Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη.
Μια μέρα, σχεδόν κατά τύχη, τα δύο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο ...
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα, γέμιζε το βάθος του άλλου.
Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι' αυτά μια καινούργια ζωή.
Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο, επιφανειακά, όπως όλοι οι άλλοι, αλλά η αναζήτηση τους, τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν ... |
Город колодцев
В этом городе не было людей, как во всех остальных городах планеты.
В нем жили колодцы. Живые колодцы… Но все равно — колодцы.
Колодцы отличались друг от друга не только месторасположением, но и закраиной (краем, который связывал их с внешним миром).
Некоторые колодцы были роскошные, с закраиной из мрамора и драгоценных металлов; были колодцы поскромнее — из кирпича и древесины, были и просто бедные, ничем не отделанные отверстия в земле.
Общение жителей — из уст в уста — ничем не отличалось от общепринятого, только здесь это называлось «от закраины к закраине», и вести быстро распространялись от одного конца города к другому.
И вот однажды в городе возникла «новая мода», наверняка занесенная сюда из одной из деревушек населенной людьми.
Она гласила, что каждое уважающее себя живое существо должно больше заботиться о своем внутреннем содержании, чем о внешнем виде.
И колодцы начали наполнять себя разными предметами.
Одни выбирали для украшения, золотые монеты и драгоценные камни.
Другие, попрактичней, наполнялись мебелью и бытовыми приборами.
Были и те, которые предпочли искусство, и заполняли свое пространство картинами, концертными роялями, кто-то выбирал постмодернистские скульптуры.
И, наконец, интеллектуалы. Их выбор — книги, идеологические манифесты и специализированные журналы.
Прошло время.
Многие колодцы уже были наполнены до отказа, и в них больше ничего не помещалось.
Колодцы были с разнообразными характерами и темпераментом. Некоторые довольствовались уже имеющимся, другие же думали, что им нужно что-то предпринять, чтобы продолжить наполняться — мир же такой разнообразный и всегда найдется то, чего у тебя пока еще нет… а хочется, чтобы было.
Один из них решил опередить всех. Вместо того чтобы избавиться от некоторых вещей, он решил расширить свою территорию.
Через некоторое время и у него появились последователи. Колодцы всеми силами стремились расшириться, чтобы было больше места для новинок. Как-то один совсем маленький колодец, находящийся далеко от центра города, заметил, что его товарищи чрезмерно вытягиваются, меняя свои привычные границы. Он подумал, что если так будет продолжаться, то края разных колодцев смешаются и они потеряют свою индивидуальность…
Может быть, именно тогда ему и пришло в голову, что есть другой способ увеличить свои возможности — расти не вширь, а вглубь. Стать глубже, а не шире. Но тогда он сообразил, что нужно освободиться от всего того, что у него есть, так как все его содержимое препятствовало бы этой затее. Если он хочет стать глубже, надо избавиться от всего старого…
Сначала он страшно испугался пустоты. Но так как другой возможности не было, он решился на это.
Освободившись от всего, колодец становился все глубже и глубже, в то время как остальные присваивали себе то, от чего он избавился…
А колодец, который становился глубже, однажды обнаружил кое-что, что его сильно удивило. Глубоко-глубоко, очень глубоко… Он обнаружил воду!
Никогда раньше ни один колодец не находил воды.
Колодец оправился от изумления и принялся играть с водой. Он брызгался, увлажняя свои стены, и, наконец, доигрался до того, что выплеснул воду наружу.
Город знал только дождевую воду, но этого не хватало, чтобы город был зеленый и цветущий. Вот почему земля вокруг колодца, ожив от воды, начала просыпаться.
Из дремавших в ней семян выросла трава, клевер, цветы. Появились слабенькие стебельки, которые потом превратились в деревья…
Жизнь заиграла красками вокруг этого колодца, и его стали называть «Цветник».
Все спрашивали, как он добился такого чуда.
— Никакое это не чудо, — отвечал Цветник, — ищите внутри себя, в глубине.
Многие захотели последовать примеру Цветника, но как только узнавали, что для этого необходимо избавиться от всего, тотчас же отказывались от этой идеи. И продолжали расширяться и дальше наполняться различными вещами.
На другом конце города еще один колодец все же решил пойти на риск и выкинуть все, что имел…
И начал расти вглубь…
И он тоже нашел воду…
И когда он поделился ей с землей вокруг себя, в поселке появился второй зеленый оазис…
— Что ты будешь делать, если вода закончится? — спрашивали его.
— Я не знаю, что тогда будет, — отвечал он. — Но сейчас — чем больше воды я черпаю, тем больше ее становится.
Шло время. Через несколько месяцев пришло великое открытие. Как водится почти случайно.
Оба колодца поняли, что вода, которую они нашли на дне, была общей…
Одна и та же подземная река протекала в глубине и связывала их обоих.
Они поняли, что для них началась новая жизнь.
Они теперь могли общаться не только на поверхности, от закраины к закраине, как все остальные; поиск подарил им тайный язык, они обрели новые способы связи.
Они открыли для себя глубинное общение, которого может достичь лишь тот, кто наберется смелости освободиться от лишнего груза и найти в себе то, что может дать другим… |
|
|