Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν, και μετά στο υγρό που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου όταν ακόμα ήσουν απλώς ένα παράσιτο.

Έφτασα σ’ εσένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,
προτού ακόμα μπορέσεις  να καταλάβεις κάτι
απ’ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.

Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια,
προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα
εμπρός στο πειραχτικό
και γελαστό βλέμμα όλων.

Όταν ήσουν απροστάτευτος κι εκτεθειμένος,
όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.
.

Μ’ έφερε στη ζωή σου
το χέρι της μαγικής σκέψης
με συνόδευαν
οι προλήψεις και τα ξόρκια
τα φετίχ και τα φυλαχτά
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση
οι δάσκαλοί σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου…

Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα την ψυχή σου σ’ έναν κόσμο φωτός
κι έναν κόσμο σκότους.

Έναν κόσμο για το καλό
κι έναν για τα υπόλοιπα.

Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματά σου,
τις ασχήμιες σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα.

Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα «διαφορετικός»
όταν σου είπα πρώτη φορά στο αφτί
ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σ’ εσένα.

Υπάρχω πριν από τη συνείδηση,
πριν από την ενοχή,
πριν από την ηθική,
πριν από τις αρχές του χρόνου,
πριν ακόμα ο Αδάμ ντραπεί για το κορμί του
όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν γυμνός…
και το κάλυψε.

Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης,
ο ανεπιθύμητος επισκέπτης,
και ωστόσο, είμαι ο πρώτος που ήρθα
κι τελευταίος που θα φύγω.

Έγινα ισχυρός με τον καιρό
ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου
για το πώς να θριαμβεύσεις στη ζωή.

Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου,
που σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις,
για να σε δεχτεί ο Θεός στις αγκάλες του.
Υποφέροντας απάνθρωπα αστεία
των συντρόφων σου στο σχολείο
όταν γελούσαν
με τις δυσκολίες σου.
Υπομένοντας τις ταπεινώσεις
από τους ανωτέρους σου.

Παρατηρώντας την άχαρη μορφή σου
στον καθρέφτη
και συγκρίνοντας τη μετά με την εικόνα
των «διασήμων»
που βγαίνουν στην τηλεόραση.

Και τώρα, επιτέλους,
έτσι όπως είμαι δυνατός,
και για τον απλό λόγο
ότι είμαι γυναίκα,
ότι είμαι νέγρος,
ότι είμαι Εβραίος,
ότι είμαι ομοφυλόφιλος,
ότι είμαι ανατολίτης,
ότι είμαι ανάπηρος,
ότι είμαι ψηλός, κοντός
ή χοντρός…
μπορώ να σε μεταμορφώσω
σ’ ένα σωρό σκουπίδια,
σε παλιοσίδερα,
σε αποδιοπομπαίο τράγο,
στον παγκόσμιο υπεύθυνο,
σ’ έναν καταραμένο
μπάσταρδο μιας χρήσης.

Γενεές και γενεές ανδρών και γυναικών
με υποστηρίζουν.
Δε μπορείς να ξεφύγεις από μένα.

Η θλίψη που προξενώ είναι
τόσο ανυπόφορη
που για να με αντέξεις
πρέπει να με μεταδώσεις στα παιδιά σου,
ώστε εκείνα να με περάσουν στα δικά τους παιδιά,
στους αιώνες των αιώνων.

Για να βοηθήσω εσένα και τους απογόνους σου
θα μεταμφιεστώ σε τελειομανία,
σε υψηλά ιδανικά,
σε αυτοκριτική,
σε πατριωτισμό,
σε ηθικές αξίες,
σε καλές συνήθειες,
σε αυτοέλεγχο.

Η θλίψη που σου προξενώ είναι τόσο έντονη
που θα θελήσεις να με αρνηθείς
και, γι’ αυτό,
θα προσπαθήσεις
να με κρύψεις
πίσω από τα πρόσωπά σου,
πίσω από τα ναρκωτικά,
πίσω από τη μάχη σου για το χρήμα,
πίσω από τις νευρώσεις σου,
πίσω από την ανισόρροπη
σεξουαλικότητά σου.
Δεν έχει σημασία τι κάνεις όμως
δεν έχει σημασία που πηγαίνεις.
Εγώ θα είμαι πάντα εκεί,
πάντοτε παρών.
Γιατί ταξιδεύω μαζί σου
μέρα και νύχτα,
ακούραστα,
δίχως όρια.

Εγώ είμαι η βασική αιτία της εξάρτησης,
της κτητικότητας,
της πίεσης,
της ανηθικότητας,
του φόβου,
της βίας,
του εγκλήματος,
της τρέλας.

Εγώ σου δίδαξα το φόβο της απόρριψης
κι εγώ περιόρισα την ύπαρξή σου σ’ αυτό το φόβο.
Από εμένα εξαρτάται το
αν θα εξακολουθήσεις να είσαι αυτό το άτομο που το γυρεύουν, το λατρεύουν,
ο ευγενικός και ο ευχάριστος,
το χειροκροτούν
που είσαι σήμερα για τους άλλους.
Από εμένα εξαρτάσαι,
γιατί εγώ είμαι το μπαούλο
όπου έχεις κρύψει
εκείνα τα πιο δυσάρεστα πράγματα,
τα πιο γελοία,
τα λιγότερο επιθυμητά και από σένα τον ίδιο.

Χάρη σ’ εμένα
έμαθες να συμβιβάζεσαι
με αυτά που σου δίνει η ζωή
γιατί τελικά
οτιδήποτε και αν ζήσεις θα είναι πάντοτε
παραπάνω
από αυτό που νομίζεις ότι αξίζεις.

Το μάντεψες, έτσι δεν είναι?
ΕΙΜΑΙ… ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ
ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.

Θυμήσου την ιστορία μας…
Όλα άρχισαν εκείνη τη γκρίζα μέρα
που αφέθηκες να πεις περήφανος:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!»
Και, ντροπιασμένος και φοβισμένος,
κατέβασες το κεφάλι
κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου
με ένα συλλογισμό:

«ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ…»

Я присутствовало там с первой минуты в адреналине, наполнявшем вены твоих родителей, когда они занимались любовью, чтобы зачать тебя, а потом в жидкости, которую мать накачивала в твое маленькое сердце, когда ты был всего лишь паразитом в ее теле.

Я попало в тебя раньше, чем ты смог заговорить, даже раньше, чем ты начал понимать что-то из того, что говорили тебе другие.

Я уже присутствовало, когда ты неловко
пытался сделать свой первый шаг под насмешливыми
и радостными взглядами окружающих.

Когда ты оставался без присмотра и подвергался опасности, когда ты был уязвим и нуждался в помощи.

Я появилось в твоей жизни
об руку с грезами;
в сопровождении…
суеверий и заклинаний,
фетишей и амулетов…
хороших манер, обычаев и традиций… твоих учителей, твоих братьев и твоих друзей…

Раньше, чем ты узнал о моем существовании,
я поделило твою душу на мир света
и мир тьмы.

Мир того, что хорошо,
и мир того, что плохо.

Я дало тебе чувство стыда,
показало тебе все твои изъяны,
все уродливое,
все глупое,
все неприятное, что было в тебе.

Я наклеило на тебя ярлык «не такой, как все», когда впервые прошептало тебе на ухо,
что в тебе что-то не так.

Я существовало до пробуждения сознания,
до чувства вины,
до появления морали,
с незапамятных времен,
когда Адам устыдился своего тела,
заметив свою наготу…
и прикрыл ее!

Я — незваный гость,
нежелательный посетитель,
и тем не менее я прихожу первым,
а ухожу последним.

Со временем я стало очень могущественным, слушая советы твоих родителей о том, как преуспеть в жизни.

Изучая предписания твоей религии,
диктующей тебе, что делать и чего не делать, чтобы Бог принял тебя в свое лоно.
Страдая от глумления
твоих одноклассников,
насмехающихся
над твоими проблемами.
Перенося унижения
от вышестоящих.

Глядя на твое нескладное отражение
в зеркале
и сравнивая его потом со
«знаменитостями»,
которых показывают по телевизору.

И сейчас, наконец,
будучи таким могущественным
и по той простой причине,
что ты женщина,
что ты негр,
что ты еврей,
что ты гомосексуалист,
что ты с Востока,
что ты инвалид,
что ты высокий, низенький
или толстый…
Я могу превратить тебя
в кучу мусора,
в отбросы,
в козла отпущения,
в ответчика за все,
в проклятого,
никому не нужного ублюдка.

Многие поколения мужчин и женщин поддерживают меня.
Ты не сможешь от меня избавиться.

Горе, которое я причиняю,
так невыносимо,
что ты меня сможешь терпеть,
только если передашь своим детям,
а те — своим,
и так из века в век.

Чтобы помочь тебе и твоим потомкам, я ряжусь
в одежды перфекционизма,
высоких идеалов,
самокритики,
патриотизма,
нравственности,
добрых традиций,
самоконтроля.

Горе, которое я причиняю тебе, так сильно,
что тебе захочется отрицать
мое существование,
и для этого ты попытаешься
спрятать меня
за своими персонажами,
за наркотиками,
за своей погоней за деньгами,
за своими неврозами,
за своими беспорядочными
сексуальными связями.
Но ты можешь делать что угодно,
идти куда угодно.
Я буду там,
всегда там.
Потому что я всегда с тобой,
днем и ночью,
без отдыха,
без ограничений.

Я — главная причина зависимости, собственничества,
усилия,
безнравственности,
страха,
насилия,
преступления,
сумасшествия.

Я внушило тебе страх быть отвергнутым и обусловило этим страхом твое существование.
От меня зависит,
останешься ли ты
востребованным, желанным,
любезным, приятным,
заслуживающим всеобщего одобрения,
каким тебя видят сегодня все окружающие.
Это зависит от меня,
потому что я — тот сундук,
в который ты спрятал
все самое противное,
самое нелепое,
самое отвратительное, что есть в тебе.

Благодаря мне
ты научился довольствоваться тем,
что дает тебе жизнь,
потому что, в конце концов,
все пережитое тобою всегда
будет больше,
чем, по твоему мнению, ты заслуживаешь.

Ты догадался, не так ли?
Я — ЧУВСТВО ОТВЕРЖЕНИЯ,
КОТОРОЕ ТЫ ИСПЫТЫВАЕШЬ К САМОМУ СЕБЕ.

Вспомни, как это было…
Все началось в тот пасмурный день, когда ты перестал гордо говорить:
«Я ЕСТЬ».
А смущенно и робко
опустив голову,
подумал
вместо этого:

«Я ДОЛЖЕН БЫЛ БЫ БЫТЬ…»