Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο.

Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας
δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς
την Ανατολή.

Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον
ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από
κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της
ερήμου Σαχάρα.

Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση
του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν
ποτέ.

Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους
νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν
αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από τους γονείς του
και τους μεγαλύτερους φίλους του για να
γνωρίσει τον κόσμο.

– Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι
όλη ίδια!

Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της
Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και
δέντρα!

Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη
φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά,
έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια
γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει
τη χρυσαφένια άμμο.

Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε.

Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα
σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε
περάσει. ήην ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή
του κόμη.

– Καλημέρα, είπε.
– Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;

– Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων,
του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που
περνούν από δω πότε-πότε.
Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι
υποφερτή.

– Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;

– Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το
πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον
ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.

– Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος.
– Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα
εξαφανιστώ.

– Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;

– Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε
τίποτα.

– Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει
ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα
μεταμορφωθώ σε βροχή.
Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:

– Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;

– Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε
κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.

– Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους
αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.

Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει.
Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα
πλατύ χαμόγελο.

– Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή.
Αν και μόλις έφτασα, σ’ έχω ερωτευθεί και θα ’θελα να μείνω εδώ για πάντα.
.

– Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι
εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος.

Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη
σου σε βροχή, θα πεθάνεις.

– Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που
εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο.

Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους με τη σκιά των δέντρων της.

(Και όλα αυτά επειδή κάποια μέρα ένα ερωτευμένο σύννεφο δεν φοβήθηκε να δώσει την ζωή του για την αγάπη.)

Юная тучка родилась от большой бури над Средиземным морем.

Но, даже не успев как следует подрасти, была
угнана сильным ветром вместе с другими тучами
в сторону Африки.

Когда они достигли континента, погода
переменилась: на небе засияло благодатное солнце, а внизу простирались золотистые
пески Сахары.

Ветер по-прежнему гнал тучи на юг,к лесам:
в пустыне-то дожди почти не идут.
.

Но, как и люди в таком возрасте, юные тучи
тоже бывают безрассудны: наша тучка
решила удрать от родителей и
старших подруг, потому что ей захотелось
повидать мир.

– Что ты задумала? — прикрикнул на нее ветер.
Пустыня вся одинакова!

Вернись к остальным и продолжим путь в глубь
Африки: там ты увидишь восхитительные горы
и деревья!

Но юная тучка, которая была строптива от
рождения, не послушалась ветра. Постепенно
она стала терять высоту, пока ее не подхватил
и не понес над золотистыми песками нежный и
ласковый бриз.

Нагулявшись вволю, тучка заметила, что одна из дюн улыбается ей.

Эта дюна тоже была совсем юной. Она только-
только сформировалась пронесшимся над
пустыней ветром. Ее золотистые волосы сразу
же пленили тучку.

– Доброе утро, — поздоровалась с ней тучка.
— Как тебе живется там, внизу?

– У меня хорошая компания: другие дюны,
солнце, ветер и караваны, проходящие здесь
время от времени. Иногда, правда, бывает очень
жарко, но не настолько, чтоб нельзя было
терпеть.

– А как тебе живется в вышине?

Здесь тоже бывают ветер и солнце, но мое преимущество в том, что я могу странствовать
по небу и видеть многоинтересного.

– Моя жизнь недолговечна, — вздохнула дюна.
— Когда ветер вернется из лесов, меня не
станет.

И это тебя печалит?

– Это заставляет меня думать, что я никому
не нужна.

И у меня такие же мысли. Ведь когда налетит
новый ветер, он перенесет меня на юг и там я
прольюсь дождем.
Но, видно, такова моя судьба.

После небольшой заминки дюна произнесла:

– А ты знаешь, что здесь, в пустыне, время, когда идет дождь, называют райским?

Нет, я не знала, что могу представлять для
кого-то такую важность, — промолвила тучка не без гордости.

– Я несколько раз слышала от старых дюн рассказы, будто после дождя мы покрываемся травами и цветами. Но мне самой никогда не узнать этого, потому что дождь в пустыне идет так редко!

На этот раз задумалась тучка, но уже через
несколько мгновений она расплылась
в широкой улыбке:

– Если хочешь, я пролью на тебя влагу. Хотя мне и рано превращаться в дождь, но ты так нравишься мне, что я готова остаться с тобой
навсегда.

Когда я только увидела тебя в небе, я тоже сразу полюбила тебя, — сказала дюна.

— Но если твои великолепные белые волосы превратятся в дождь, ты ведь умрешь.

Любовь не умирает, — возразила тучка.
— Она лишь меняет свой образ. Я хочу показать
тебе Рай.

И она стала ласкать дюну маленькими капельками. И так, вместе, они провели много времени, пока на небе не появилась радуга.

На следующий день маленькая дюна покрылась цветами. Другие тучи, направлявшиеся в глубь Африки, увидав цветы, решили, что уже достигли цели, и пролили на землю новые дожди. Через двадцать лет на месте дюны образовался оазис, где путники смогли укрыться от зноя в тени деревьев.