Выдающиеся греческие поэты

Μαρία Πολυδούρη

Мария Полидури (1902 – 1930) Μαρία Πολυδούρη

Мария Полидури родилась в Каламате в 1902 году. Литературное наследие, которое она оставила, не велико, но необычайно красиво, пропитано искренностью и болью. Она начала писать в возрасте 14 лет и впервые опубликовала в журнале «Семейная звезда» своё стихотворение «Мама». Через год закончила первый альбом «Ромашки», который полностью так никогда и не был опубликован. За ним следуют сборники "Τρίλλιες που σβύνουν" «Замирающие трели» (1928) и "Ηχώ στο Χάος" «Эхо в Хаосе» в 1929 году. Все остальные произведения были собраны и опубликованы писательницей Лили Зографу в книге «Отвечаю» в 1961 году.

Короткая жизнь, трагическая судьба, ранняя потеря родителей, лишения, затем болезнь - всё это нашло отражение в её поэзии, но самыми главными мотивами для неё были всё-таки любовь и смерть. В строках поэзии Марии Полидури сквозит постоянный вопрос - почему, за что?, прослеживается несогласие с судьбой, нежелание уходить так рано, и огромное желание жить.

В раннем возрасте, ещё студенткой, она знакомится с начинающим поэтом Костасом Кариотакисом, который также учился в Университете на юридическом факультете. Через короткое время их знакомство перерастает в сильную любовь, которая не имела счастливого конца. И это также очень сильно повлияло на жизнь и творчество Марии.

В апреле 1930 года Мария, очень молодая, совершенно без средств к существрванию, умирает от туберкулеза в возрасте двадцати восьми лет, но успевает оставить заметный след в новогреческой литературе, а нежность и трепетность звучания ее лирики остаются непревзойденными. Большой литературный и исторический интерес представляют письма Марии Полидури к Кариотакису, кумиру всей ее жизни.

Вот, что о ней писал посмертно поэт и её личный друг Яннис Ходрояннис: «Мария Полидури - это самый тонкий цветок с самым сильным ароматом во всей новогреческой поэзии. После смерти её пропал для Греции один из самых музыкальных, настоящих, чистейших лирических голосов, которые звучали в последние годы».

Лили Зографу пишет следующее: «Мария была женщиной из женщин, революционеркой из революционеров, одной из тех стремительно проходящих натур, которые пролетели через этот мир для того, чтобы показать нам красоту, настоящую страсть, и уйти.»

Всё, что мы можем о ней сказать, ничтожно мало. Оставим же её говорить своими стихами. А нам не остаётся ничего лучшего, как последовать в прекрасное путешествие - мир её поэзии.

Svetlana Xenouli   Светлана Ксенули

Стихи с переводом

Отрывки из сериала "Кариотакис"  

Сборник стихов "Τρίλλιες που σβύνουν"

 

 

1   2

 

mp3

Μουσικη,Τραγουδι - Γιωργος Κουλουριωτης

Αχ, η καρδιά μου

 

Αχ, η καρδιά μου νοσταλγεί,
τώρα που φεύγει η μέρα,
το ροδινό ξημέρωμα,
τον ήλιο, τον αιθέρα.

Τα παιδικά χαμόγελα,
το κύμα που απαντούσε
στο φλοίσβημα της πρόσχαρης
φωνούλας μας που αχούσε.

Τη βάρκα που λικνίζοταν
στη μέθη μας του ονείρου,
το αβρό τραγούδι που έσμιγε
τη σιγαλιά του απείρου

Τη χαραυγή που ρόδιζε
τα σεντεφένια πλάτια,
την πεθυμιά την άχραντη
στ’ αγγελικά μας μάτια.

Αχ, η καρδιά μου νοσταλγεί,
τώρα που η μέρα σβήνει,
της ομορφιάς το πέρασμα,
τη νειότη που μ’ αφήνει.

 

 

Ах, как моё сердце болит
О том, что день уходит,
Гранатным отблеском горит
Закат вдали, и воздух.

Улыбки наших детских снов,
Прибой, что набегает,
И шум ребячьих голосов
С волною затихает.

И лодка, что поток несёт,
Кружится, опьянела.
И нежность песни сотрясёт
Безмолвие вселенной.

Рассвет, что нам пророчится
Светящимся нарядом,
Желанье непорочное
В твоём невинном взгляде.

Ах, как моё сердце болит
О том, что день уходит,
Что мимолётна красота,
Что молодость проходит.

Перевод S Xenouli 2012

 

 

Παρίσι

mp3

Μουσικη,Τραγουδι - Γιωργος Κουλουριωτης

 

Παρίσι, ήταν καιρός τα ονείρατά μου
στο σκοτεινό πρωί σου να σκορπίσω
και να σ’ αφήσω παίρνοντας κοντά μου
τη θλιβερή χαρά να σ’ αγαπήσω.

Τώρα η Μεσόγειος λυγερή σειρήνα
που στο πλοίο μας γύρω αφροκοπάει
κι’ όλα του αφρού της τα κατάσπρα κρίνα
ένας σκοπός: μακριά σου να με πάη.

Κ’ ύστερα σα σιμώσουμε κει πέρα,
θάρθη προσταχτικό το φως ν’ ανοίξη
τα μάτια μου στην τρισγαλάζια μέρα
και την ενθύμησή σου να μου πνίξη.

Κ’ ύστερα τα νησιά της θα χυμήσουν.
Κ’ η Αθήνα, ξέρω, δε θ’ αργοπορήση.
Θε να στηθούνε να μου πολεμήσουν
της αμαρτίας τον έρωτα, Παρίσι!

Και θα θελήσουν να ξεχάσω πόσο
σου δόθηκεν αμέσως η ψυχή μου.
Καθώς χωρίς την έγνοια ν’ ανταμώσω
γύριζα μέσ’ στους δρόμους μοναχή μου.

Όμως παντού έπιανα εύκολα φιλίες
γιατί σα να με ξέραν μου γελούσαν
παντού, σπίτια και πάρκα κ’ εκκλησίες
κι’ όταν ξαναπερνούσα μου μιλούσαν.

Και θα θελήσουν να ξεχάσω, πόση
καινούργια νειότη συ μούχες χαρίσει,
πως τη μοίρα μου ακόμα έχω ανταμώσει
γυρίζοντας στους δρόμους σου, Παρίσι.

 

Париж, бывало время, что мечту,
По улицам вечерним, я носила.
Тогда я отдала тебе судьбу,
Печаль и радость, так тебя любила.

Теперь морские, гибкие сирены,
Что в пене плещутся за бортом корабля,
И белоснежные цветы воздушной пены
Имеют цель: уплыть подальше от тебя.

Мы вряд ли встретимся с тобой, поверь,
Пробьётся солнца луч, чтобы открылись
Глаза мои, в лазурный, тёплый день,
Чтобы видения Парижа позабылись.

Ведь там заполнятся просторы островами,
Средь них Афины, в дымке, различишь.
Всем очень хочется, любовными грехами,
Со мной расправиться, любимый мой Париж!

Потребуют тебя забыть, не понимая,
Душа моя тебе навечно отдана.
Что неосознанно, и встречи не желая,
Бродила сутками по улицам одна.

Как быстро я друзей приобретала,
Мне улыбались, мне о чем–то говорили.
В домах и парках, даже возле храма,
Слова приветствия так щедро мне дарили.

Потребуют забыть, не понимая,
Что молодостью прежней одаришь,
Что я судьбу свою тебе вручаю,
Бродя по улицам твоим, Париж.

Перевод S Xenouli 2012

 

 

Γιατι μ'αγαπησες  

 

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

----

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Σ’ ένα νέο που αυτοκτόνησε

 

Μουσική, Τραγούδι: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος

Αυτόν τον καταδίωκε ένα πνεύμα
στις σκοτεινές εκτάσεις της ζωής του.
Οι ασχολίες του, οι χαρές του, σ’ ένα νεύμα
προσχήματα γινόνταν της ορμής του.

Τα ωραία βιβλία, η σκέψη, ένα ορμητήριο
λίγες στιγμές. βίαιος στον έρωτά του.
Ύστερα γέμιζε η όψη του μυστήριο
και τίποτε δεν ταίριαζε κοντά του.

Ένας περίεργος ξένος επλανιόταν
αναμεσόμας, μ’ όψη αλλοιωμένη.
Την υποψία μας δε μας την αρνιόταν
πως κάτι φοβερό τον περιμένει.

Ήταν ωραίος παράξενα, σαν κείνους
που ο Θάνατος τους έχει ξεχωρίσει.
Δινόταν στους φριχτότερους κινδύνους
σαν κάτι να τον είχε εξασφαλίσει.

Ένα πρωί, σε μια κάρυνη θήκη
τον βρήκαμε νεκρό μ’ ένα σημάδι
στον κρόταφο. Ήταν όλος σα μια νίκη,
σα φως που ρίχνει γύρω του σκοτάδι.

Είχε μια τέτοια απλότη και γαλήνη,
μια γελαστή μορφή ζωντανεμένη!
Όλος μια ευχαριστία σα νάχε γίνει.
Κ’ η αιτία του κακού σημαδεμένη.

1   2