Выдающиеся греческие поэты

Костас Кариотакис - Κώστας Καρυωτάκης

1  2

Όλα τα πράγματά μου

Музыка, исполнение, оформление Ю.Пилишкин
http://www.chitalnya.ru/work/791854/

Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως 
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς. 
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος, 
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.

Ολα τα πράγματά μου αναθυμούνται 
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί, 
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται, 
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα, 
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό. 
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα, 
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.

Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει. 
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί 
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει, 
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος, 
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς, 
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως 
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς

Все вещи на местах, как было прежде,
Как – будто, умер я давным-давно.
Ложилась пыль на пыль, заполнив место,
И рисовал я крест поверх неё.

Все мои вещи в памяти хранили
Часы, что провели мы вместе.
По ней соскучились на полках книги,
Стучали для неё часы на стенке.

Мы были счастливы всё это время,
В те сумерки, так было суждено.
Прошли года, и я давно уж умер,
С тех пор здесь было заперто окно.

Никто сюда не входит, даже солнце,
Ещё тем временем мы с ним живём.
Мой дом заброшен, это значит, только
Она одна там, вечером и днём.

Не знаю, что теперь на этом месте,
И кто рисует крест, мне всё - равно.
Все вещи на местах, как было прежде,
Как - будто умер я давным-давно.

 

Νοσταλγία - Ностальгия

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.


Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαίς.

Ξάφνου θα ιδείς δυό μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα,
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω,
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί -
το φώς στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες,
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Из глубины счастливых времён 
любовь нас горько приветствует


Не любишь и не помнишь, скажешь,
И вдруг теснится грудь, и плачешь
О том, что всё уже не так, как раньше.
Не любишь и не помнишь, плачешь.

Вдруг, неожиданно, два глаза, голубых
-ах, сколько времени! ласкала ночью их –
И тут почувствуешь, что словно всколыхнётся
Обида старая, и всё опять проснётся.

Устроим пляску смерти на века,     
Поплачем о своём умершем прошлом.
Набухнет на ресницах, как тогда,
И упадёт слеза со вкусом горьким.

Глаза опущены – но тусклы их лучи-
Свет льётся в сердце, лёд его растает.
Любовь и чувства, что давно уже мертвы,
Печаль о прошлом, в моём сердце, разжигают.

перевод Svetlana Xenouli   Светлана Ксенули

Αισιοδοξία

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

 

Плейлист со стихотворениями К. Кариотакиса
в исполнении разных чтецов.

 

1  2