Η ξανθούλα

Την είδα την ξανθούλα, την είδα 'ψες αργά
που εμπήκε στη βαρκούλα να πάει στην ξενιτιά.

Εφούσκωνε τ' αέρι λευκότατα πανιά
ωσάν το περιστέρι  που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι με λύπη με χαρά
κι αυτή με το μαντίλι  τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της  εστάθηκα να ειδώ,
ως που η πολλή μακρότης μου το 'κρυψε κι αυτό.

Σ' ολίγο, σ' ολιγάκι δεν ήξερα να πω
αν έβλεπα πανάκι ή του πελάγου αφρό.

Και αφού πανί, μαντίλι εχάθη στο νερό
εδάκρυσαν οι φίλοι εδάκρυσα κ' εγώ.

Δεν κλαίγω για τη βαρκούλα δεν κλαίγω τα πανιά
μόν' κλαίγω την Ξανθούλα που πάει στην ξενιτιά.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα με τα λευκά πανιά
μόν' κλαίγω την Ξανθούλα με τα ξανθά μαλλιά.

Ксантула

Увидел я Ксантулу вечернею порой,
Она садилась в лодку, чтоб ехать в край чужой.

Я видел: ветер мчится, вздувает паруса,
Как будто голубь-птица взлетает в небеса.

Увидел я: в молчанье друзья стоят кругом,
Она же на прощанье махала им платком.

Белел, как парус дальний, платок в ее руке,
Пока и он, прощальный, не скрылся вдалеке.

И вскоре, помню, вскоре я различить не мог,
Что вижу — пену моря иль парус и платок.

И у пустого моря осталися друзья,
Заплакали от горя, и плакал с ними я.

Я плачу не о лодке, мне паруса не жаль,
А жаль мне, что Ксантула плывет в чужую даль.

Я плачу не о лодке, чей парус над водой,-
Я плачу о Ксантуле с косою золотой.

Перевод с новогреческого Евгении Смагиной

Ωδή στη σελήνη
(απόσπασμα)

Γλυκύτατη φωνή βγάν’ η κιθάρα.
Και σε τούτη την άφραστη αρμονία
Της καρδιάς μου αποκρίνεται η λαχτάρα.

Γλυκέ φίλε, είσαι συ, που με τη θεία
Έκσταση του Οσσιάνου, εις τ’ ακρογιάλι
Της νυχτός εμψυχείς την ησυχία.

Κάθισε για να πούμε ύμνον στα κάλλη
Της σελήνης· αυτήν εσυνηθούσε
Ο τυφλός ποιητής συχνά να ψάλλη.

Μου φαίνεται τον βλέπω που ακουμβούσε
Σε μιάν ετιά, και το φεγγάρι ωστόσο
Στα γένια τα ιερά λαμποκοπούσε.

Απ’ το Σκοπό νά το προβαίνει· ω πόσο
Συ την νύχτα τερπνά παρηγορίζεις!
Ύμνον παθητικόν θε να σου υψώσω·

Παθητικό σα εσένα, όταν λαμπίζης
Στρογγυλό, μεσουράνιο, και το φως σου
Σε ταφόπετρα ολόασπρη αποκοιμίζης.

Ода луне
(отрывок)

Волшебная гармония гитары,
И тихий переплеск морской волны…
Им вторят сердца моего удары.

Любезный друг, то звук твоей струны!
Божественным экстазом Оссиана
Вновь сон и мрак ночной оживлены.

Сядь рядом. Над волнами океана
Мы в небеса пошлем луне привет!
Так в старину слагал ей неустанно

Свои напевы наш слепой поэт.
Мне кажется, что и сейчас он с нами
Под ивой и что этот лунный свет

Его седин касается лучами!
Нам сладость утешения сулит
Сей светлый диск, вставая над горами.

И гимн торжественный пропеть велит, –
Торжественный, как свет луны, уснувший
На белом мраморе могильных плит.

Перевод с греческого А. Арго.