Ο διάβολος δεν θέλει να μετανοήση
Ο Καλός Θεός έκανε Αγγέλους. Μερικοί όμως Άγγελοι από την υπερηφάνειά τους ξέπεσαν και έγιναν δαίμονες. Έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός, το τέλειο δημιούργημα, για να αντικαταστήσει και το ξεπεσμένο τάγμα των Αγγέλων.
Γι’ αυτό ο διάβολος πολύ ζηλεύει το πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο. Φωνάζουν οι δαίμονες:
“Εμείς μια φορά σφάλαμε και μας τυραννάς,
και αυτούς που πολλές φορές σφάλλουν, τους
συγχωράς”.
Ναι, αλλά οι άνθρωποι μετανοούν. Αυτοί, ενώ ήταν Άγγελοι, κατήντησαν δαίμονες, και αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού.
Ήταν το πιο φωτεινό τάγμα ο Εωσφόρος! Και τελικά… Από την υπερηφάνεια οι δαίμονες απομακρύνθηκαν από τον Θεό πριν από χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να απομακρύνωνται με την υπερηφάνεια και να μένουν αμετανόητοι.
Ένα “Κύριε ελέησον” να πουν, ο Θεός κάτι θα κάνη και γι’ αυτούς.
Να πουν ένα “ήμαρτον”, δεν λένε “ήμαρτον”.
Αν ο διάβολος έλεγε “ήμαρτον”, θα γινόταν Άγγελος πάλι.
Η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια. Αλλά ο διάβολος έχει θέλημα γερό, πείσμα, εγωισμό, δεν θέλει να καμφθεί, δεν θέλει να σωθεί. Φοβερό πράγμα!
Και ενώ ήταν Άγγελος!
- Γέροντα, ο διάβολος θυμάται την προηγούμενη κατάστασή του;
– Αν θυμάται λέει; Αυτός είναι πυρ και μανία, γιατί δεν θέλει να γίνουν άλλοι Άγγελοι, που θα τον αντικαταστήσουν.
Και όσο πάει χειρότερος γίνεται. Εξελίσσεται στην κακία και στον φθόνο.
Ω, αν νιώσει κανείς το κατάντημα του διαβόλου, θα κλαίει μέρα-νύχτα!
Εδώ έναν καλό άνθρωπο βλέπει κανείς που αλλάζει, γίνεται εγκληματίας, και πόσο στενοχωριέται! Πόσο μάλλον να δει έτσι όχι έναν άνθρωπο αλλά έναν Άγγελο!
Κάποτε, ένας μοναχός (1) είχε πονέσει πολύ τους δαίμονες και, ενώ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, έλεγε τα εξής:
“Εσύ Θεός είσαι και, άμα θέλεις, μπορείς να βρεις έναν τρόπο για να σωθούν και αυτοί οι δυστυχισμένοι δαίμονες, οι οποίοι, ενώ είχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρώτα, τώρα έχουν όλη την κακία και την διαβολιά του κόσμου και, εάν δεν μας προστάτευες, θα μας είχαν ρημάξει όλους τους ανθρώπους”.
Ενώ λοιπόν έλεγε αυτά τα λόγια προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ένα κεφάλι σκυλήσιο δίπλα του να του βγάζει την γλώσσα του και να τον κοροϊδεύει. Το επέτρεψε φαίνεται ο Θεός αυτό, για να πληροφορήσει τον μοναχό ότι Εκείνος έτοιμος είναι να τους δεχθή, αρκεί να μετανοήσουν, αλλά αυτοί δεν θέλουν την σωτηρία τους. Βλέπετε, η πτώση του Αδάμ αντιμετωπίσθηκε με τον ερχομό του Θεού στην γη, με την Ενανθρώπηση. Ενώ του διαβόλου η πτώση δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπισθή, εκτός αν ταπεινωθή. Ο διάβολος δεν διορθώνεται, γιατί δεν θέλει. Ξέρετε πόσο θα χαιρόταν ο Χριστός!
Και ο άνθρωπος, μόνον όταν δεν θέλει, δεν διορθώνεται.
- Γέροντα, ο διάβολος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη και τον αγαπάει και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει
το τυπικό του;
- Εμ, πώς δεν το γνωρίζει! Αλλά η υπερηφάνεια τον αφήνει; είναι όμως και πονηρός. Προσπαθεί τώρα να κερδίσει όλον τον κόσμο. Σου λέει:
“Αν έχω περισσότερους οπαδούς, θα αναγκασθεί ο Θεός στο τέλος να λυπηθεί όλα τα πλάσματά Του και θα με πάρει κι εμένα το σχέδιο!”
Έτσι νομίζει. Γι’ αυτό θέλει, όσο μπορεί, να αποκτήσει πιο πολλούς οπαδούς.
Βλέπετε πού το πάει; Σου λέει:
“Έχω τόσους με το μέρος μου! Θα αναγκασθεί ο Θεός να χαρισθεί και σ’ εμένα!”
Χωρίς να μετανοιώση!
Και ο Ιούδας το ίδιο δεν έκανε; Ήξερε ότι ο Χριστός θα ελευθέρωνε τους νεκρούς από τον Άδη. Σου λέει: “Θα πάω κι εγώ πριν από τον Χριστό, για να με ελευθερώσει κι εμένα”. Βλέπεις πονηριά;
Αντί να ζητήσει συγχώρηση από τον Χριστό, πήγε να κρεμασθεί.
Και να δείτε, η ευσπλαχνία του Θεού λύγισε την συκιά, και αυτός μάζεψε τα πόδια του, για να μην ακουμπήσουν κάτω.
Και όλα αυτά, για να μην πάει να πει ένα “ευλόγησον”. Φοβερό!
Έτσι λοιπόν και ο διάβολος, ο αρχηγός του εγωισμού, δεν λέει “ήμαρτον”,
αλλά συνέχεια ζορίζεται να αποκτήσει περισσότερους οπαδούς.
(1) Ο μοναχός αυτός, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ήταν ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος.
|
Диавол не хочет покаяться
Благий Бог сотворил ангелов.
Однако от гордости некоторые из них пали и стали бесами. Бог создал совершенное творение — человека — для того, чтобы он заменил отпадший ангельский чин.
Поэтому диавол очень завидует человеку — созданию Божию. Бесы горланят: "
Мы совершили один проступок, и Ты нас тиранишь, а людей, у которых на счету так много провинностей, — Ты прощаешь".
Да, прощает, но люди каются, а бывшие ангелы пали так низко, что стали бесами, и вместо того, чтобы покаяться, становятся всё лукавее, всё злобнее. С неистовством они устремились на разрушение созданий Божиих.
Денница был самым светлым ангельским чином! А до чего он дошел... От гордости бесы удалились от Бога тысячи лет назад, и по гордости они продолжают удаляться от Него и остаются нераскаянными.
Если бы они сказали только одно: "Господи, поми́луй", то Бог что-нибудь придумал бы [для их спасения]. Если бы они только сказали "согреши́х", но ведь они этого не говорят. Сказав "согреши́х", диавол снова стал бы ангелом.
Любовь Божия беспредельна. Но диавол обладает настырной волей, упрямством, эгоизмом. Он не хочет уступить, не хочет спастись. Это страшно. Ведь когда-то он был ангелом!
— Геронда, а помнит ли диавол свое прежнее состояние?
— Ты еще спрашиваешь! Он [весь] — огонь и неистовство, потому что не хочет, чтобы стали ангелами другие, те, кто займут его прежнее место. И чем дальше, тем хуже он становится. Он развивается в злобе и зависти.
О, если бы человек ощутил состояние, в котором находится диавол! Он плакал бы день и ночь.
Даже когда какой-нибудь добрый человек изменяется к худшему, становится преступником, его очень жаль. А что же говорить, если видишь падение ангела!
Как-то раз одному монаху (1) стало очень больно за бесов. Приклонив колена, пав ниц, он молился Богу следующими словами:
"Ты — Бог, и стоит Тебе захотеть, Ты можешь найти способ для спасения и этих несчастных бесов, которые сперва имели столь великую славу, а сейчас обладают всей злобой и коварством мира, и если бы не Твое заступничество, то они погубили бы всех людей".
Монах молился с болью. Произнося эти слова, он увидел рядом с собой морду пса, который высовывал ему язык и его передразнивал. Видимо, Бог попустил это, желая известить монаха, что Он готов принять бесов, лишь бы они покаялись. Но они сами не желают своего спасения. Посмотрите — падение Адама уврачевалось пришествием Бога на землю, Вочеловечением. Но падение диавола не может быть уврачевано ничем иным, кроме его собственного смирения. Диавол не исправляется потому, что не хочет этого сам. Знаете, как был бы рад Христос, если бы диавол захотел исправиться! И человек не исправляется лишь в том случае, если не хочет этого сам.
— Геронда, так что же — диавол знает, что Бог есть Любовь, знает, что Он любит его, и, несмотря на это, продолжает свое?
— Как не знает! Но разве его гордость позволит ему смириться? А кроме этого, он еще и лукав. Сейчас он старается приобрести весь мир.
"Если у меня будет больше последователей, — говорит он, — то, в конце концов, Бог будет вынужден пощадить все Свои создания, и я тоже буду включён в этот план!" Так он полагает. Поэтому он хочет привлечь на свою сторону как можно больше народу. Видите, куда он клонит? "На моей, — говорит, — стороне столько людей! Бог будет вынужден оказать милость и мне!" [Он хочет спастись] без покаяния!
А разве не то же самое сделал Иуда? Он знал, что Христос освободит умерших из ада. "Пойду-ка я в ад прежде Христа, — сказал Иуда, — чтобы Он освободил и меня!" Видишь, какое лукавство?
Вместо того, чтобы попросить у Христа прощения, он сунул голову в петлю. И посмотрите, благоутробие Божие согнуло смоковницу, на которой он повесился, но Иуда, поджал под себя ноги, чтобы они не касались земли.
И все это ради того, чтобы не сказать одно-единственное "прости". Как это страшно! Так и стоящий во главе эгоизма диавол не говорит "согреших", но без конца бьется над тем, чтобы перетянуть на свою сторону как можно больше народу.
(1) Как было выяснено позднее, этим монахом был сам Старец Паисий.
|